Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

Τόλμη και ατολμία

Τολμήσαμε άραγε στη ζωή μας να κάνουμε όσα η ψυχή μα ήθελε;
Σε πόσους ανθρώπους δεν πήγε η ζωή τους χαμένη γιατί δεν άκουσαν μέσα τους αυτή τη φωνή που τους έλεγε «Τόλμα».
Εχουμε ειλικρινά εξομολογηθεί στον εαυτό μας όσα δεν τολμήσαμε να ζήσουμε;
Πόσοι από εμάς κρύβουμε βαθιά μας ένα τρομοκρατημένο παιδί, φουντωμένες ανεκλήρωτες λαχτάρες, πυρπολημένα όνειρα;
Πόσοι οι αξιαγάπητοι δειλοί και πόσοι οι τολμηροί; Αν πάλι παραδεχτούμε ότι είναι αδύναμοι όσοι δεν ρισκάρισαν τότε δεν θα γνωρίζουμε καλά ότι πολλές φορές δεν ρισκάρουν οι ευαίσθητοι, οι μεγαλόψυχοι, οι χαμηλών τόνων άνθρωποι, αυτοί που έβαζαν τελευταίο τον εαυτό τους σε κάθε μεγάλη απόφαση.
Πόσοι πάλι απελπισμένα δεν έχουν παλαίψει φοβίες, χίμαιρες, καταστάσεις κεκλεισμένων των θυρών, εκμεταλλευτές, .. και μεγάλωσαν «συνθηκολογώντας». Κι πόσοι τραγικοί φιλόδοξοι δεν εκμεταλλεύτηκαν αυτή τη δειλία πυρπολόντας τους.
Υπάρχουν άνθρωποι που μένουν συνεπείς με τις δικές τους αντιλήψεις για τη ζωή, γι’ αυτό δεν ντρέπονται να παραδεχτούν την τρυφερή και ανθρώπινη ατολμία τους μπρος σε ζωτικά θέματα και να δείχνουν δίχως εγωισμό τα σημάδια που άφησε πάνω τους η λάσπη που κυλίστηκαν τα όνειρά τους και η ψυχή τους.
Υπάρχουν ελεύθερα άτομα και άτομα σκλαβωμένα σε κοινωνικά περιβάλλοντα σε δραματικές οικογενειακές καταστάσεις, σηκώνοντας σ’ όλη τους τη ζωή σαν τον σάλιαγκα όλο το φορτίο του πόνου και της αδικίας.
Η στέρηση της αληθινής ζωής γι’ αυτούς τους ανθρώπους είναι μια δίψα που δεν θα σβήσει ποτέ ως την τελευταία τους πνοή, γιατί μεγαλώνουν μαζί με τον φόβο και την ατολμία τους, μαζί με την καλή τους καρδιά και τις ευαισθησίες τους.
Κι αυτός ο φόβος ζει βαθιά μες τις φλέβες τους, και τις ρίζες του εγκεφάλου τους και τους εξουσιάζει τις πράξεις, τα όνειρα, τα λόγια που θα ήθελαν να πουν για να ξαλαφρώσουν.
Εγώ κάτι τέτοιες ψυχές τις πονώ και τις αγαπώ.

Αννα Μπιθικώτση

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου