Αν βρούμε τη φλέβα που φτάνει στην καρδιά του κόσμου, αν μάθουμε να χαμογελάμε αντίκρυ σ’ όποιο άδικο σε όποιο κακό, αν σκεφτούμε το πώς σ’ ένα πυκνό σκοτάδι, αν βρούμε τη δύναμη να σφίξουμε το χέρι του εχθρού μας, αν έρθουμε ο ένας πιο κοντά στον άλλο, αν μαζέψουμε γύρω μας χιλιόμετρα αγάπης, αν σε κάθε βλέμμα μας βγάζουμε τα συρματοπλέγματα της καχυποψίας, αν η ανάσα μας γίνει τζάκι για να ζεστάνουμε τις παγωμένες στιγμές.
Αν μάθουμε ν’ ακούμε και να βλέπουμε τα πράγματα γύρω μας όπως είναι, αν βρούμε τα λόγια της συγνώμης, αν στόχος μας δεν είναι να ξεχωρίσουμε από τον κόσμο, αν όπως λέει κι ο ποιητής, «εμείς τραγουδάμε για να ενώσουμε τον κόσμο», αν όλο το κόκκινο στις μέρες μας το βάψουμε με λευκές χαρές.
Τα δέντρα, οι πέτρες, τα πρόσωπα κι οι καρδιές θα βρουν το δρόμο τους στο δίκιο.
Η σιωπή θα γίνει τραγούδι.
Οι ορφανές ελιές θα στήσουνε χορό με μάνα τη γη και πατέρα τον ήλιο.
Θα υπάρχει νερό να ξεδιψάσει όλη τη γη.
Κανείς δεν θα πεινάει, κανείς δεν θα σκοτώνεται.
Τα σπίτια δεν θα τα ποτίζουν δάκρυα αλμυρά, Στα πορτοπαράθυρά τους δε θα μπαινοβγαίνει ο θάνατος.
Το κατάρτι του φεγγαριού δεν θα σπάσει ξανά.
Το ψωμί δεν θα σωθεί ποτέ.
Κι όλοι θα γεμίζουνε τα «κανόνια» της καρδιάς μας, με βόλια αγάπης.
Θα χαμογελάνε, η αλήθεια θα φοράει τα καλά της, η λευτεριά δεν θα’ ναι ιδέα!
Κανείς δεν θα μπορεί να μας πάρει τίποτα.
Θα πιστεύουμε ο ένας τον άλλο.
Άστρα θα κοιμούνται στην αγκαλιά μας!
Θα ποτίζουμε στο κήπο της ευτυχίας μας πουλιά!
Θα φιλάμε το όνειρό μας στο στόμα!
Θα φέρνουμε ζεστασιά στις παγωμένες καρδιές!
Θα’ ναι όλα αλήθεια, ο κόσμος θα γίνει μια αγκαλιά».
Ο καιρός θα περνάει ήρεμα και γαλήνια,
τα όνειρά μου, θα’ ναι όνειρά σου,
η ζωή μου, δικιά σου,
η ζωή σου, δικιά μου,
θα μας χαϊδεύουν τα μαλλιά τ’ άστρα τα χρυσά
το αγέρι θα μας φιλάει το χέρι.
Δεν θα’ ναι χάρτινο το φεγγαράκι.
Ψεύτικη η ακρογιαλιά.
… κι εσύ φιλαράκι μου που με διαβάζεις, θα με πίστευες λιγάκι, κι όλα θα’ ήτανε αληθινά.
Αννα Μπιθικώτση
